منبع آب

هنگامي كه آب گرم مي شود فضاي مورد نياز براي هر مولكول افزايش مي يابد. هرگونه تلاش براي جلوگيري از اين گسترش توسط نيروهاي عظيمي برآورده خواهد شد.

اگر يك ظرف فلزي محكم كاملاً با آب مايع پر شده و از اتمسفر مهر و موم شود ، با گرم شدن آب افزايش سريع فشار را تجربه مي كند. اگر اين فشار براي ساخت مجاز باشد ، ظرف در بعضي مواقع به شدت مي تركد.

براي جلوگيري از چنين نتيجه اي ، سيستم هاي هيدرونيك حلقه بسته به منبع انبساط مجهز هستند. مخزن يك "بالشتك" از هوا را فراهم مي كند - مايعي كاملاً قابل فشردگي - كه آب انبساط يافته مي تواند بدون ايجاد فشارهاي زياد در سيستم فشار وارد كند. هواي مخزن را مانند يك فنر تصور كنيد.

با گسترش آب سيستم ، اين "چشمه" فشرده مي شود. وقتي آب خنك و منقبض مي شود ، "چشمه" به حالت اوليه خود برمي گردد.

سيستم هاي قديمي اغلب از منبع انبساط "استاندارد" استفاده مي كنند كه در آن هوا و آب در تماس مستقيم هستند. اين نوع منيع انبساط معمولاً از سقف اتاق مكانيكي معلق است. اين اجازه مي دهد تا هواي آزاد شده از بار اوليه سيستم در داخل مخزن به سمت بالا حركت كند.

نمونه اي از چنين مخزني در شكل 1 نشان داده شده است.

اگرچه كاربردي هستند ، مخازن انبساط استاندارد به طور قابل توجهي بزرگتر از مخازن انبساط مدرن از نوع ديافراگم يا مثانه هستند. به همين ترتيب گران تر ، سنگين تر و به فضاي بيشتري براي نصب نياز دارند.

اگر به اتصالات مناسب مجهز نباشند ، آنها مي توانند به مرور زمان با آب پر شوند و "وارد آب شوند". آنها به ندرت در سيستم هاي هيدرونيك مدرن ، به ويژه در كاربردهاي ساختمان هاي تجاري مسكوني يا سبك استفاده مي شوند.

جدا كردن هوا و آب

امروزه ، مخزن انبساط معمولاً مشخص شده براي سيستم هاي گرمايش يا سرمايش هيدرونيك از يك لاستيك بوتيل بسيار انعطاف پذير يا ديافراگم EPDM براي جدا سازي كامل هوا و آب درون مخزن استفاده مي كند.

هنگامي كه آب سيستم گرم مي شود و به داخل مخزن منبسط مي شود ، ديافراگم تغيير شكل داده و به سمت محفظه هواي اسير حركت مي كند. فشار هوا در مخزن افزايش مي يابد و فشار آب در سيستم نيز افزايش مي يابد. اما اگر اندازه مخزن به درستي اندازه باشد ، افزايش فشار سيستم براي باز شدن شير تسكين فشار كافي نيست ، حتي زماني كه تمام آب موجود در سيستم به حداكثر دماي خود برسد.

اندازه مخازن انبساط ديافراگم را مي توان با استفاده از نمودار يا نرم افزار اندازه گيري كرد. يك روش دقيق براي اندازه گيري مخازن انبساطي از نوع ديافراگم در مرجع 1 و همچنين چندين نشريه صنعتي ديگر آورده شده است. مفاهيم اصلي عبارتند از:

1. تحت فشار قرار دادن طرف هواي مخزن براي برابر شدن فشار استاتيكي آب در محل مخزن انبساط و قبل از افزودن آب به سيستم. اين از فشرده سازي نسبي هواي مخزن در آب سرد جلوگيري مي كند. ديافراگم فقط با افزايش دماي آب شروع به فشرده سازي مي كند.

2. مخزن را اندازه دهيد تا فشار در شير تخليه فشار سيستم 5 psi كمتر از دريچه ها باشد كه فشار باز شدن را هنگامي كه تمام مايع در سيستم در حداكثر دماي پيش بيني شده قرار دارد ، تنظيم مي كنند. حاشيه پنج psi با نزديك شدن فشار به فشار دهانه بازشو ، از "دريبل زدن" دريچه تسكين جلوگيري مي كند.

حتي وقتي منبع انبساط به درستي اندازه گرفته باشد ، جزئيات نصب مي تواند توانايي آن را در عملكرد مطابق هدف و ارائه خدمات چندين ساله ايجاد كند يا از بين ببرد.

مشاهده ليست قيمت منبع انبساط ، منبع انبساط باز,منبع انبساط بسته در لينك روبرو : منبع انبساط

1. Do Pump Away: جزئياتي كه در صنعت هيدروليك قبلاً قابل درك و احترام بود ، اما در اولويت قرار گرفتن در مقابل "ساير راحتي" هاي بسته بندي يا نصب به آرامي كمرنگ شد ، اتصال منبع انبساط به يك مدار لوله كشي هيدرونيك در نزديكي ورودي سيركولاتور است. .

با اين كار افت فشار بين نقطه اتصال مخزن به مدار ، يعني همان نقطه اي كه در هنگام روشن شدن سيلوراتور تغييري در فشار ايجاد نمي كند و ورودي سيرولاتور را به حداقل مي رساند.

اين اجازه مي دهد فشار ديفرانسيل ايجاد شده توسط سيركولاتور به فشار استاتيك در سيستم اضافه شود. افزايش فشار سيستم به محافظت از سيركولاتور در برابر حفره كمك مي كند و اغلب امكان عملكرد بي صدا را فراهم مي كند. همچنين باعث مي شود دريچه هاي هوا بتوانند هوا را از سيستم خارج كنند. شكل 3 چندين مكان قابل قبول مخزن را نشان مي دهد.

2. مخزن را به صورت عمودي با اتصال در بالا نصب كنيد: همچنين بهتر است مخازن انبساطي از نوع ديافراگم را به صورت عمودي با اتصال لوله در قسمت بالا نصب كنيد. اين باعث كاهش تنش در اتصال مخزن نسبت به نصب افقي مي شود. همچنين اجازه مي دهد هواي لوله كشي در هنگام پر شدن سيستم در سمت آب مخزن انبساط به دام نيفتد. شكل 4 تفاوت ها را نشان مي دهد.

3. فشار هوا را بررسي كنيد: مهم است كه تأييد كنيد فشار طرف هوا در مخزن برابر با فشار ساكن است كه در هنگام پر شدن سيستم با مايع سرد در اتصال مخزن وجود خواهد داشت.

بيشتر توليدكنندگان اظهار مي كنند كه مخازن آنها با 12 psi از قبل شارژ مي شوند. تصور نكنيد كه اين هميشه درست يا درست است. دوازده psi براي سيستم هايي مناسب است كه قسمت بالاي لوله گذاري حدود 16 فوت بالاتر از ورودي منبع انبساط باشد (با اين فرض كه فشار استاتيك 5 psi در بالاي سيستم مورد نظر باشد تا دريچه هاي هوا بتوانند به درستي كار كنند).

سيستم هاي لوله كشي بلندتر براي جلوگيري از فشرده سازي جزئي ديافراگم قبل از گرم شدن مايع ، به فشار هواي بيشتري نياز دارند. فشار استاتيك را در ورودي مخزن با استفاده از فرمول 1 محاسبه كنيد.

جايي كه:

Pa = فشار سمت راست هوا (psi)
H = فاصله از اتصال منبع انبساط تا بالاي مدار لوله كشي (فوت)
Dc = تراكم سيال "سرد" در سيستم وقتي كه تقريباً در 60F (lb / ft3) باشد
5 = فشار استاتيك 5 psi مورد نظر در بالاي سيستم براي عملكرد دريچه هوا
144 = ثابت تبديل واحد

به عنوان مثال: اگر بالاي مدار لوله 25 فوت بالاتر از اتصال منبع انبساط قرار داشته باشد و با فرض اينكه سيستم با آب پر شده باشد ، فشار سمت سمت راست هوا در مخزن خواهد بود:

يك سنسور لاستيك فشار ضعيف با مقياس 0-30 psi و پمپ دوچرخه يا كمپرسور كوچك هوا تهيه كنيد. قبل از پر كردن سيستم با مايع ، از آنها براي تنظيم فشار جانبي هوا محاسبه شده استفاده كنيد.

4- از قبل برنامه ريزي كنيد: عمر منبع انبساط به درجه حرارت عملكرد سيستم ، فشار ، شيمي مايع و ميزان اكسيژن بستگي دارد. برخي از مخازن هنگام ايجاد نشت در ديافراگم از كار مي افتند.

اين امر معمولاً باعث مي شود كه مخزن از مايع پر شود و «آب از آن خارج شود». با فشار دادن روي پايه شير شريدر مي توانيد اين مورد را بررسي كنيد. اگر جرياني از مايعات خارج شود ، مخزن نان تست است.

مخازن همچنين مي توانند در پوسته نازك فولادي خود نشت ايجاد كنند. تنها گزينه مخزن جديد است. اين زماني است كه از داشتن يك شير توپي قدرداني خواهيد كرد كه مي تواند مخزن را از باقي مانده سيستم جدا كند. بدون اين شير ممكن است مجبور شويد چندين گالن مايع از سيستم تخليه كنيد تا مخزن خراب را باز كنيد و يك مخزن جديد را پيچ كنيد.

5. بزرگنمايي را در نظر بگيريد: محاسبات معمول اندازه گيري منبع انبساط ديافراگم ، حداقل حجم مخزن را تعيين مي كند. استفاده از مخزن بزرگتر گرچه گرانتر است اما خوب است. انجام اين كار با تغيير دماي سيال ، تغييرات فشار سيستم را كاهش مي دهد.

6. براي پايين ترين درجه حرارت سيال برنامه ريزي كنيد: در اكثر سيستم هاي گرمايش هيدرونيكي اندازه مخزن انبساط و فشار هوا در هوا اين فرضيه است كه مايع سرد استفاده شده براي پر كردن سيستم در محدوده دمايي 45F تا 60F است.

خوب است با اين حال ، هنگامي كه از منبع انبساطي در مدار جمع كننده خورشيدي يا سيستم ذوب برف استفاده مي شود ، محلول ضد يخ ، گاهي اوقات ، بسيار سردتر ، شايد حتي زير 0F نيز خواهد بود.

اگر ديافراگم منبع انبساط در برابر پوسته فولادي در دماي مايع 45 F كاملاً منبسط شود ، هرگونه خنك سازي بيشتر مايع مي تواند باعث فشار منفي در سيستم و ورود احتمالي هوا از يك دريچه از نوع شناور شود.

مرجع 2 در زير نحوه اصلاح اين احتمال را توضيح مي دهد. مفهوم اين است كه در حين فشار حلقه ، مايعات كافي به مخزن اضافه كنيد تا ديافراگم در برابر داخل مخزن كاملاً منبسط نشود تا زماني كه تمام مايعات موجود در سيستم در پايين ترين دماي ممكن باشد.

7- محلول هاي ضد يخ را تنظيم كنيد: محلول هاي پروپيلن يا اتيلن گليكول ضريب انبساط بيشتري در مقايسه با آب دارند. هرچه غلظت ضد يخ بيشتر باشد ، حجم انبساط مورد نياز نيز بيشتر است. افزايش حجم براي آب گرم شده از 60F به 180F حدود سه درصد است. افزايش حجم براي محلول 50 درصدي پروپيلن گليكول كه از 60F به 180F گرم مي شود حدود 4.5 درصد است.

اين بايد هنگام اندازه گيري مخازن براي سيستم هايي مانند ذوب برف ، حرارت خورشيدي يا ساير كاربردهايي كه محلول ضد يخ بر پايه گليكول استفاده مي شود ، محاسبه شود. باز هم ، روش هاي موجود در مرجع 1 مي توانند اين مورد را تنظيم كنند.

مشاهده ليست قيمت منبع انبساط ، منبع انبساط باز,منبع انبساط بسته در لينك روبرو : منبع انبساط